Furahi Krismasi!

Furahi Krismasi!

Zo op kerst even tijd voor mijn blog weer van deze week. Heb weer een drukke week achter de rug met hele leuke dingen, zoals de bruiloft en echt shit momenten in het ziekenhuis.

Ik was gebleven op de vrijdag, hier heb ik de laatste dag op de OPD gehad met Rehema. Leuke week geweest met haar en heb wel een hoop ziektebeelden die hier voorkomen gezien dus dat is wel handig. Ik heb gemerkt dat ik hier echt heel veel weet en niet zo onzeker moet zijn. Als ik mijn behandeling en werkwijze doordram nemen zelfs de drie artsen moeiteloos mijn diagnose over. Die avond hebben David en ik een filmpje gekeken en rustig aan gedaan. Verder ben ik die middag in de bijbel begonnen. Aan de ene kant uit verveling en omdat hij hier in de kast staat, aan de andere kant omdat het op de een of andere manier wel past hier. Ben zo met mijn ''persoonlijke verbreding'' etc bezig hier dat dit er ook wel bij hoort. Ze zijn hier ook allemaal heel gelovig dus vind het wel belangrijk er iets meer vanaf te weten. Ze zijn er hier niet zo overdreven veel mee bezig zoals ik bijv in Vietnam en India vond, maar op een mooie manier waardoor ze steun en verbondenheid uit het geloof halen. Zo ver voor de kerstgedachte.

Zaterdag was het zo ver: de mzungu wedding. Dr David (31) ging trouwen met Marieke, een co-assistent die hier 3 jaar geleden heeft gezeten. Het was in Muleba (dorp dichtsbij: 1 uur met busje) en wij waren gewoon met de mensen uit het ziekenhuis in de dalladalla meegegaan (proppen!) en waren ruim op tijd. Hier aangekomen bestelden we een biertje, nu was het blijkbaar zo dat iedereen 4 consumpties kreeg op de avond. Er stonden meteen 4 bier op tafel dus, lauw. Hier moest je het de rest van de avond maar mee doen. Eten kwam er ook telkens maar niet dus wij werden al flink dronken van het bier. De bruiloft was echt een hele belevenis. Het grappigste vond ik wel dat ze moesten tekenen of ze een mono of polygaam huwelijk wilden (Rehema had me al verteld dat iedereen hier ''cheatte'') Verder waren er continue stukjes, vooral dansen en het koor zong veel. Er waren dus ook 30 Nederlanders die vooraan in een hoekje zaten. Wij zaten gewoon met z'n tweeen tussen de andere 300 Tanzanianen aangezien we die kenden. Later hebben we toch wel gemengd met de Hollanders, hele leuke mensen! Zo mixten de twee culturen leuk, hebben wij met hun mee gedanst (billen schudden!) en zij met ons (polonaise met 300 Tanzanianen: hilarisch!) Om 11 uur kwam het eten eindelijk: iets wat een kippenpoot moest voorstellen in aluminiumfolie met vliegen erop en zonder vlees aan de botten. We keken elkaar dus aan en ondanks dat we zoveel honger hadden hebben we het eten geskipt. Hierna snapten we ook waarom het eten zo laat kwam. Blijkbaar zijn ze hier allemaal pleiten als ze eten gehad hebben. Rond een uur of 1 gingen wij met de dalladalla mee waar ik tranen met tuiten gelachen heb. Met 40 dronken Tanzaniaanse dokters in een busje met keiharde muziek. Druk aan het schreeuwen/dansen/zingen deden ze me eerlijk gezegd aan een groep hele uitgelaten apen denken (ooohh dit mag ik echt niet zeggen). Al met al een huwelijk om nooit te vergeten.

Zondag hebben we eerst even uitgeslapen en zijn we overdag gaan wandelen. Echt zo mooi hier, en het idee was om naar het lake victoria te lopen maar al snel hadden we door dat dat hier niet zomaar gaat. Sowieso is het een pad door de rimboe waar je flink moet klimmen. Daarnaast schiet het niet op omdat iedereen hier een praatje met je wil maken. Ze hebben hier in die dorpjes weinig te doen, staan vaak een beetje met elkaar te kletsen. Dus als er dan een mzungu aankomt heb je volle aandacht. Zo hebben ze ons een middelbare school laten zien en hebben we vooral overal staan kletsen. Verder heb ik weer een hele tijd met Karel gebeld en hebben we afgesproken dat hij inderdaad aan het einde van mijn coschap naar Rubya komt en we nog samen gaan reizen voor Marit komt!:) Super leuk, sowieso heel fijn dat m'n internet hier zo goed is dat ik zo makkelijk met iedereen thuis contact kan houden.

Maandag was de eerste dag op de Maternity ward. Een soort gynaecologie in Nederland dus. Ik loop hier mee met een van de drie artsen hier, zij is een vrouw. Wat een bitch bleek dat te zijn! Ze was me continue aan het commanderen en was ook echt verschrikkelijk tegen patienten. Wel liet ze me al snel mijn eigen gang gaan terwijl ik echt nog geen idee wat voor een ziektebeelden er allemaal waren en hoe de afdeling logistiek werkt. Toch maar het beste er van geprobeerd te maken en veel in het beleid veranderd. Zo ook mijn eerste echte succesverhaal hier, als in dat als ik er niet geweest was deze vrouw het niet overleefd zou hebben (voelt een beetje arrogant om te zeggen maar toch is het zo). Was namelijk een vrouw die opgenomen was met een zwangerschap en buikpijn. Nu hadden ze de diagnose gesteld dat ze een blaasontsteking had. Nu had ze toen ik haar eens goed ging onderzoeken zoveeeeel pijn dat ik dacht dat er iets anders aan de hand moest zijn. Ik dacht aan een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Ik wilde dus graag een echo laten uitvoeren maar wist al dat dat lastig zou worden omdat dat duur is. Ik heb heel brutaal gewoon de aanvraag geschreven, maar 's middags was hij nog niet gemaakt. Ik heb de vrouw (22!) dus maar in een rolstoel gezet en haar daarheen gereden en echo geëist. Het verslag was ook weer op z'n Afrikaans: zwangerschap buiten de baarmoeder, maar waar dan wel kon hij niet zien. Yes, ik had dus toch gelijk! De volgende ochtend samen met die arts haar geopereerd en bleek het in de eileider te zitten die al gescheurd was en ze had al 2 liter bloed verloren. Had dus echt niet langer mogen duren!
Die maandag wist ik dit echter nog niet en zat er dus echt even helemaal doorheen. Die arts was echt een bitch en ik werd echt in het diepe gegooid op de afdeling. Voelde niet alsof ik het allemaal goed had gedaan en vond het moeilijk om dingen voor elkaar te krijgen. Ik zat die middag in het hutje en had voor het eerst (en hopelijk voor het laatst) echt verschrikkelijke heimwee en wilde gewoon naar huis. Zeker toen David ook nog eens helemaal overstuur thuis kwam omdat er een kind onder zijn handen gestorven was. We hebben die avond dus uren op de rots gezeten om het allemaal te bespreken, dit keer was het pas echt nodig! Je leert er wel echt veel van om zo met tegenslagen om te gaan en te relativeren. En toch ook belangrijk om bij jezelf te blijven. Gelukkig bleek bij mij dus de volgende dag dat ik allemaal best goed bezig geweest was en mijn patienten goed geholpen had. Die hele dag verder op de operatiekamer gestaan. Ook weer echt bizar hoe niet steriel het hier gaat en dat een arts echt maar gewoon iets aan het doen is. Wel bijzondere operaties gezien, zeker die van de buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Er kwam gewoon echt een klein mensje uit (ik kan de foto's doorsturen voor de waaghalzen onder jullie:P)

Woensdag weer een rustige dag op de maternity ward. Kreeg iets meer begeleiding van haar en ben al goed geworden in het negeren van haar gebitch. Verder per ongeluk een lang weekend vrij geregeld. De directeur kwam naar ons toe met de mededeling dat het vanaf morgen een public holiday was en vroeg wat wij gingen doen. Ik zei: met kerst zijn wij in Bukoba. Toen zei hij: okee leuk, veel plezier en tot maandag. Primaaaaaa.

Gister waren we dus onverwacht een dag vrij en zijn een nieuwe poging gaan doen om naar Lake Victoria te lopen. Een super mooie tocht langs alle bananen/ananas/mango/avocado/koffiebonen etc bomen. Maar al snel raakten we verdwaald en midden in een moeras, weer helemaal terug uiteindelijk naar 5 uur lopen zijn we alleen tot Muleba gekomen. Even inkopen gedaan voor een kerstdiner: bonenburgers! Die hebben we dus voor kerstdiner gegeten met kaarsjes erbij;) Heerlijk waren ze met guacamole erbij. Daarna zijn we nog even naar de lokale pub geweest waar we onze biertjes altijd halen. Wat een belevenis weer, hele kroeg vol met dronken Tanzanianen. Omstebeurt kwamen ze even bij ons zitten om ons gelukkige kerst te wensen. Gelukkig kenden we twee mannen (zaten sowieso bijna alleen maar mannen) uit het ziekenhuis dus was een gezellig avondje.

Al met al weer een heftige week met extremen. Heel veel lol gehad, goede gesprekken, heftige casussen in het ziekenhuis, een dieptepunt en hier weer uitgekomen. Ik weet dat ik de situatie hier heus niet in drie maanden kan veranderen maar voor de individuele patient kan ik best veel betekenen.. De komende dagen staan er vooral heel veel leuke dingen op het programma. Zometeen gaan we richting Bukoba met Arminas (vriend uit Litouwen) waar de andere 6 co-assistenten ook zijn. Met 9 man slapen we in hotel op het strand en gaan hier ook eten waarna er een soort talentenjacht is(...!) Daarna zullen we weer eens flink daggeren in Lena's nightclub:P Leuk om de andere co's Bukoba te laten zien! Zaterdag gaan we een excursie doen naar watervallen en grotten. S avonds gaan we chique uiteten waar je zelfs van een menukaart kan kiezen:O Zondag gaan we weer terug richting Rubya waarna er week een week maternity ward voor me op het programma staat. Al met al leuke plannen voor de kerst, maar ik mis jullie toch ook allemaal erg hoor! Mis de familie en het lekkere eten. Volgend jaar ben ik er weer bij, dit jaar doe ik het even Tanzanian style! Hele fijne kerst en alvast gelukkig nieuwjaar.

Heel veel liefs!