Najua Kiswahili kidogo, ongea polepole tafadhali!

Mambo vipi!

Weer tijd voor mijn wekelijkse blog, weer een hoop gebeurd en dus weer te vertellen. Alles begint hier een beetje op zn plek te vallen en ik raak steeds meer gewend aan de gebruiken hier. In het begin merk je dat je continue super moe bent van alle indrukken die je doet op een dag. Nu weet ik de gang van zaken een beetje en hebben we een routine gevonden. Mijn laatste blog heb ik vorige week donderdag geschreven dus zal hier verder gaan.

We zijn die donderdag avond bij Dr. David gaan eten. Hij had heel uitgebreid gekookt en veel biertjes in huis gehaald omdat hij al gehoord had dat wij daar wel van hielden haha. Het eten was natuurlijk weer niet lekker maar daar kijk ik hier al niet meer van op;) Na het eten hebben we ook samen met Dr. Helmes rummikub gespeeld, super goed zijn ze daar in! Werd een latertje die avond met een hoop biertjes. Heel gezellig, maar Dr. Helmes liet op een gegeven moment wel heel vaak weten hoe leuk hij mzungu's (blanken) wel niet vindt en dat hij in tegenstelling tot de andere Afrikanen wel heel erg van slanke vrouwen houdt....(!) Tijd om te gaan dus!

De volgende ochtend alle vier redelijk gaar en brak bij de morning prayers, de rest van de dag dus weinig uitgevoerd. Zelfs in het dagelijkse biertje op de rots hadden we geen zin. Als enige s avonds de nieuwe ontdekking gedaan om hier pizza's te maken, natuurlijk zonder vlees en kaas maar zeker een aanwinst op onze beperkte menu mogelijkheden.

Zaterdag zijn we vroeg naar Bukoba vertrokken. Hier hadden we met Esther en Anna afgesproken, coassistenten uit Nijmegen die in Biharomulo hetzelfde coschap doen. Heel leuk om ervaringen met hun uit te wisselen en de verschillen en overeenkomsten tussen de ziekenhuizen te horen. Zij hebben het ook erg naar hun zin maar hebben ook zo hun upps and downs, dat hoort er hier natuurlijk ook gewoon bij. Zij zitten verder wel in een stadje dus hebben wel veel meer mogelijkheden tot eten. Wij zitten alleen wel weer veel mooier qua omgeving boven op de berg en worden hier helemaal in het dorp opgenomen. Elk nadeel heb zn voordeel zeggen we dan maar he. Die avond lekker op het strand gegeten en hierna naar Leander gegaan waar we weer mochten slapen.

Zondag hebben we weer flink boodschappen voor de hele week in Bukoba gedaan. Ook heb ik een dieptepunt in mn leven doorgemaakt door tweedehands schoenen te kopen op de markt. Niet alleen de geneeskunde loopt hier jaren achter, de mode ook. Iedereen loopt hier dus op ballerina's in het ziekenhuis en niet op gympen die ik alleen bij heb. Ik moest dus wel tweedehandse kopen aangezien hier geen winkels voor nieuwe schoenen zijn. Ook heb ik van die slippers gekocht van rubberbanden. Maar dit terzijde voor alle mannen die nu afhaken bij het lezen van deze fashionissues. Na het eten van een SUPER lekkere hamburger was het weer tijd om terug naar Rubya te gaan. Hopelijk genoeg om er weer een week tegenaan te kunnen zonder vlees etc en alleen de kool en tomaten in Rubya.

Maandag weer een dag op de OPD met Dr. Rehema. Zij is ook 24 en begint echt een vriendin te worden. Erg leuk om met haar te kletsen en ondertussen te werken. Begin hier ook steeds meer mn draai in te vinden. Het Swahili blijft lastig maar ik doe wat ik kan met haar hulp. Zo probeer ik steeds meer uitleg aan hun te geven bij bepaalde ziektebeelden en dram veel meer mijn mening/diagnose door. Ik heb gemerkt dat ze dan meteen luisteren en dat ik zo dus echt de behandeling voor een patient kan veranderen. Die avond nog een persoonlijk overwinningetje: de stroom was weer eens uitgevallen dus moesten we pasta koken op een vuurtje in de tuin. Het lukte David tot drie keer toe niet vuur te maken met de natte takken. Ik dacht girlpower, ik probeer het ook gewoon. En ja hoor: na 1 min had ik goed brandend vuur. Ik word echt Mrs. Robinson hier HAHA.

Dinsdag was een wat slechtere dag voor me. Er was een hele lastige casus waar ik veel moeite mee had. Er kwam een vrouw waarvan ik dacht dat ze zwanger was aangezien ze een buik had van een hoogzwangere. Bij navragen bleek echter dat ze 2 maanden geleden al bevallen was maar dat ze na de zwangerschap vocht was gaan vasthouden, begonnen bij de voeten tot nu dus aan de borst. Ze was al een paar keer naar een traditional healer geweest die haar kruiden had gegeven en erin had geprikt waardoor het nu was gaan infecteren (!!!). Ik heb echt nog nooit zoiets gezien en zij had zoveel pijn dat ik dit toch wel eens een casus vond om de dokter bij te roepen. Hij vroeg wat het was etc en hij nam onmiddelijk mijn diagnose over.. Ik dacht dus dat we het vocht moesten draineren en vervolgens plastabletten geven. Zogezegd gingen we naar de OK waar er eerst een infuus geprikt moest worden. De vrouw (22jr) lag op het bed, naakt, en er werd tot 6 keer geprobeerd een infuus te prikken. Zij continue huilen van de pijn en ellende. Na 6 keer begon ze te sputteren dat ze geen infuus wilde waarna ze gewoon geslagen werd door de verpleegkundige. Ik kon het niet aanzien dus ben even naar buiten gelopen. Na een minuut ben ik terug naar binnen gegaan, heb geeist dat ze een dekentje voor haar pakten aangezien ze aan het rillen was van de kou en omdat ze er zo mens-onterend bij lag. Vervolgens heb ik haar hand gepakt en de drain geplaatst. Voelde wel goed om toch iets te kunnen doen, ook al is het maar klein, ze keken me allemaal heel raar aan hoe ik het aanpakte. Ik nam me voor me hier voortaan niks meer van aan te trekken en gewoon de arts hier zijn die ik wil zijn en niet wat zij normaal vinden.

Woensdag was een speicale dag want David en ik zijn meegegaan op een outreach project. We gingen naar een CTC om medicijnen tegen AIDS uit te delen. Met een jeep zijn we een uur door de rimboe gereden naar Nshimba, een heel klein dorpje. Na een ontbijtje in het lokale cafe (gadver, maar hopen dat ik niet aan de retteketet raak) kwamen we bij de despensarie aan. Er stonden zo'n 80 mensen voor de deur te wachten en te dringen om medicijnen te krijgen die door de overheid betaald worden. Heel indrukwekkend om te zien, zoveel mensen en zoveel kinderen. We hebben ze één voor één de medicijnen uitgedeeld en bij sommige bloedgeprikt om de status te onderzoeken. Hele ervaring en heel goed werk. Ook was er een vrouw met een verstandelijke beperking. Zij bleef maar mzungu's roepen en was plotseling een uur weg. In die tijd was ze blijkbaar bonen voor ons aan het plukken als cadeau. De komende drie maanden hebben wij dus een voorraad aan bonen haha! Al met al was gisteravond het biertje op de rots weer erg nuttig om de heftige dag van ons af te praten.

Vanmorgen begon ook weer heftig. Normaliter gaan we donderdag ochtend altijd schoonmaken, dokter of receptioniste. Dit keer kwam echter net een pikipiki (motor) aanrijden met drie mannen erop. De middelste was met sjaals aan de andere vastgebonden omdat hij er anders af zou vallen, hij was namelijk buiten bewustzijn. Wij hem snel op een brancard getild en mee naar binnen genomen. We hoorden dat hij blijkbaar sinds gisteravond al buiten bewustzijn was. Er werd een bloedsuiker geprikt die te laag bleek te zijn, ze dachten dus dat het door een hypo kwam. Snel glucose gegeven, maar wij weten dat mensen dan weer bijkomen ''aan de naald''. Dit gebeurde echter helemaal niet dus David en ik meteen verder onderzoeken en dachten dat hij een herseninfarct gehad zou hebben. Neeee dit leek de doktoren hier onwaarschijnlijk, het was vast de bloedsuiker en een infectie. Behandelen met glucose en natuurlijk antibiotica. Nog een keer een voorbeeld hoe weinig de doktoren hier weten en hoe weinig je kunt. Super frustrerend. Maar goed, als het inderdaad een herseninfarct was was het nu toch te laat en konden we weinig doen. Leuk begin van de dag kun je wel zeggen. De rest van de dag verliep gelukkig rustig en heb ik veel lol gehad met Rehema en Helmes. Relativeren en dingen van je af zetten is een van de vele dingen die ik hier leer..

Verder komt het weekend er natuurlijk weer aan staat het hele dorp op z'n kop: zaterdag is namelijk de mzungu wedding!! Dr. David gaat met een coassistent trouwen die hier 3 jaar geleden gezeten heeft. Er komen dus zo'n 30 Nederlandse familie leden van haar hierheen en dan nog zo'n 300 Tanzanianen. Ben super benieuwd hoe dit zal zijn, heel veel zin in ieder geval!! Verder komt Arminas (de Litouwse jongen van de ferry) volgende week weer hierheen en zullen we samen naar Bukoba gaan om kerst te vieren volgende week met de andere 8 coassistenten. In ieder geval geen lonely christmass maar wel lastig om niet bij jullie allemaal te zijn met de feestdagen.. Nou ik ga weer stoppen. Weer een lang verhaal I'm sorry heb het kort geprobeerd te houden Karina ;)

Kwaheri!