De Kilimanjaro!
Door: Lisanne
Blijf op de hoogte en volg Lisa
24 Maart 2016 | Tanzania, Moshi
Hoooi allemaal! Marit is twee dagen op safari en aangezien ik dat al uitgebreid gedaan heb met Karel, Hannah en Milou en het supppeeerrr duur is dus niet nog een keer ging ben ik nu twee dagen alleen in Moshi. Ik heb genoeg praatjes gemaakt maar merk toch dat ik tegen mezelf begin te kletsen dus ik dacht: tijd voor weer een nieuwe blog. Namelijk een hoop te vertellen overrrrr De Kilimanjaro!
Ik was gebleven bij Pangani Beach waar ik met Karel nog een paar dagen gerelaxt heb op een super mooi wit strand en lekker helemaal niks gedaan behalve beetje strandwandelingen etc. Die zaterdag nacht kwam Marit aan om 3 uur (dus 5 uur) en hebben we haar daar opgehaald. Super leuk haar weer te zien en dat betekende weer: tijd voor het volgende avontuur! Die zondag waren we dus nog met z’n drietjes en zijn naar een strand bij Dar es Salaam geweest waar we lekker biertjes hebben gedronken en bij gekletst. Die nacht (ja erg handig gepland, twee nachten) ging Karel helaas weer terug naar Nederland. Samen hebben we hem naar het vliegveld gebracht en daar afscheid genomen. Super shit natuurlijk, maar gelukkig is het dit keer voor een veel kortere tijd dan de vorige keer.
Die dag daarop zijn Marit en ik naar Moshi vertrokken en heeft Marit meteen kennis gemaakt met de bussen in Tanzania. Deze was nog super luxe, geen kinderen op schoot en zelfs airco (soms) maar meer de duur (12 uur) moest ze eventjes aan wennen. Die avond meteen onze Kilimanjaro tocht geregeld. Was ook weer een heel verhaal want die directeur bood ons meteen biertjes aan dus wij zaten dat al half aangeschoten te boeken. Op een helder momentje had ik door dat ie ons ong 100 euro pp probeerde te naaien met de wisselkoers. Anyway, allemaal goed gegaan en hierna is deze man wel onze beste vriend geworden. De volgende dag kregen we namelijk een gratis tour naar de bergen om een beetje te acclimatiseren, konden we zwemmen bij/onder een waterval en lunch in zijn huis.
De dag daarop was het zover: DE KILIMANJARO. Heel gek dat het eindelijk zo ver was, ik had dit eigenlijk al bedacht 2 jaar geleden toen ik de Machu Pichu ging beklimmen dat ik die hoogste berg ook wilde doen. Toen ik dit Marit vertelde is eigenlijk ook het idee ontstaan dat zij ook hierheen zou komen. Nou, en dat hebben we geweten. Meteen dag 1 begon goed. Marit had nieuwe schoenen dus meteen blaren. De tweede dag had ze even een dipje omdat ze zich al niet lekker voelde en dan moet je nog zoveel dagen. Verder waren die eerste twee dagen echt goed te doen. Heeeeele mooie omgeving, eerst door regenwoud en later meer door de droogte. Heel bijzonder hoe afwisselend de natuur was. Toen kwam dag drie en dat was mijn hel. Vrij snel kreeg ik last van hoogteziekte. Het is moeilijk uit te leggen wat het precies is maar ik was echt super misselijk, diarree, gevoel over te moeten geven en heel licht in mn hoofd alsof ik ging flauwvallen. Uitieindelijk lag ik dus als een dood vogeltje in de bosjes en was de gids als aan het overleggen in het Swahili dat ik maar terug naar beneden moest. Even vergeten dat ik dat begrijp dus ik helemaal boos met mijn laatste kracht dat ik heus wel door kon. Nog een uur zo door gekrabbeld en plotseling voelde ik me weer veel beter. Die avond waren Marit en ik echter alletwee weer super misselijk en ik geloof dat we de rest van de week niks meer gegeten hebben. En dan 8-14 uur lopen op een dag. Top.
Dag 4 verliep eigenlijk zonder al te veel kleerscheuren, behalve dat het nu echt heel koud begon te worden (tot -15). En daar dan in kamperen, niet fijn dus. Gelukkig maakte een van de porters toen telkens een kruik voor ons om in ieder geval de voetjes warm te krijgen. En maar dicht tegen elkaar aan kruipen. Die avond moesten we alweer om 11 uur uit de veren om in het donker 7 uur naar de summit (top) te klimmen. Al met al zijn we dus 2.2km <24 uur gestegen. Ik had geen last meer van de hoogteziekte (wel van de kou:P) maar nu Marit wat meer. De lucht wordt steeds dunner dus het is soms heel moeilijk genoeg zuurstof binnen te krijgen. Je gaat zo in de nacht weg zodat je bij de top aankomt met de zonsopgang. En dat gevoel als je daar dan aankomt is onbeschrijfelijk. Wat een euforie dat je het gehaald hebt en zo super mooi, zelfs ik barste in tranen uit. Vervolgens blijf je maar 10 min op de top voor foto’s etc ivm extreme kou en hoogteziekte maar dat maakt niet uit. Ook heel bijzonder daar met de paar mensen te zijn die je de afgelopen dagen in de kampen wel tegen bent gekomen die het ook gehaald hebben (een hoop moeten terug ivm hoogteziekte). Na zo’n nacht zonder eten en slapen is het wel een domper dat je nog 7 uur naar beneden moet lopen kan je begrijpen.
Al met al zijn het weer flink wat upps en downs geweest die berg op. We hebben in ieder geval wel tig keer tegen elkaar gezegd: waarom doen we dit ook alweer?! Meestal fijn om een doorzetter te zijn maar soms ook rete irritant dat als je je eenmaal iets in je kop haalt je het ook wilt uitvoeren. En Marit is precies hetzelfde. Gelukkig hebben we elkaar er echt doorheen gesleept. We hebben wel echt een geweldig avontuur beleefd samen en een ervaring die we nooit gaan vergeten.
Na de Kili hebben we die eerste dag echt helemaal niks gedaan behalve filmpje gekeken en geprobeerd weer wat te eten (gaat nog steeds niet echt goed). Die dag daarop zijn we lekker decadent naar een 5 sterren hotel gegaan waar we aan het zwembad hebben gelegen. Die twee dagen daarop ging Marit dus op Safari en ben ik druk aan het solliciteren. Voor iedereen die het nog niet weet: ik heb besloten toch eerst kindergeneeskunde te proberen voor ik voor de spoedeisende hulp plek ga. Hele kleine kans dat het lukt maar ik kan het altijd eerst proberen. Iets wat Tanzania me ook geleerd heeft is dat je pas weet hoe iets is als je het doet. Dus beter nu proberen en niet later denken als ik huisarts ben, misschien had ik kindergeneeskunde toch veel leuker gevonden.. We zullen zien dus of er wat uitkomt..
Nu komt Marit ieder moment terug en gaan we morgen of overmorgen door naar het zuiden van Tanzania waar ik ook nog helemaal niet geweest ben. Hier kan je ook nog allemaal safari’s doen en willen we nog naar Maffia Islands (waar ik wil duiken) en een laatste feest weekje op Zanzibar met de andere co’s. En jaaaa dan kom ik jullie weer vergezellen! Heel veel zin om iedereen weer te zien en weer wat luxe te hebben maar dat reizen bevalt toch ook wel hoor (a) Nou, tot snel! Liefs!
Ik was gebleven bij Pangani Beach waar ik met Karel nog een paar dagen gerelaxt heb op een super mooi wit strand en lekker helemaal niks gedaan behalve beetje strandwandelingen etc. Die zaterdag nacht kwam Marit aan om 3 uur (dus 5 uur) en hebben we haar daar opgehaald. Super leuk haar weer te zien en dat betekende weer: tijd voor het volgende avontuur! Die zondag waren we dus nog met z’n drietjes en zijn naar een strand bij Dar es Salaam geweest waar we lekker biertjes hebben gedronken en bij gekletst. Die nacht (ja erg handig gepland, twee nachten) ging Karel helaas weer terug naar Nederland. Samen hebben we hem naar het vliegveld gebracht en daar afscheid genomen. Super shit natuurlijk, maar gelukkig is het dit keer voor een veel kortere tijd dan de vorige keer.
Die dag daarop zijn Marit en ik naar Moshi vertrokken en heeft Marit meteen kennis gemaakt met de bussen in Tanzania. Deze was nog super luxe, geen kinderen op schoot en zelfs airco (soms) maar meer de duur (12 uur) moest ze eventjes aan wennen. Die avond meteen onze Kilimanjaro tocht geregeld. Was ook weer een heel verhaal want die directeur bood ons meteen biertjes aan dus wij zaten dat al half aangeschoten te boeken. Op een helder momentje had ik door dat ie ons ong 100 euro pp probeerde te naaien met de wisselkoers. Anyway, allemaal goed gegaan en hierna is deze man wel onze beste vriend geworden. De volgende dag kregen we namelijk een gratis tour naar de bergen om een beetje te acclimatiseren, konden we zwemmen bij/onder een waterval en lunch in zijn huis.
De dag daarop was het zover: DE KILIMANJARO. Heel gek dat het eindelijk zo ver was, ik had dit eigenlijk al bedacht 2 jaar geleden toen ik de Machu Pichu ging beklimmen dat ik die hoogste berg ook wilde doen. Toen ik dit Marit vertelde is eigenlijk ook het idee ontstaan dat zij ook hierheen zou komen. Nou, en dat hebben we geweten. Meteen dag 1 begon goed. Marit had nieuwe schoenen dus meteen blaren. De tweede dag had ze even een dipje omdat ze zich al niet lekker voelde en dan moet je nog zoveel dagen. Verder waren die eerste twee dagen echt goed te doen. Heeeeele mooie omgeving, eerst door regenwoud en later meer door de droogte. Heel bijzonder hoe afwisselend de natuur was. Toen kwam dag drie en dat was mijn hel. Vrij snel kreeg ik last van hoogteziekte. Het is moeilijk uit te leggen wat het precies is maar ik was echt super misselijk, diarree, gevoel over te moeten geven en heel licht in mn hoofd alsof ik ging flauwvallen. Uitieindelijk lag ik dus als een dood vogeltje in de bosjes en was de gids als aan het overleggen in het Swahili dat ik maar terug naar beneden moest. Even vergeten dat ik dat begrijp dus ik helemaal boos met mijn laatste kracht dat ik heus wel door kon. Nog een uur zo door gekrabbeld en plotseling voelde ik me weer veel beter. Die avond waren Marit en ik echter alletwee weer super misselijk en ik geloof dat we de rest van de week niks meer gegeten hebben. En dan 8-14 uur lopen op een dag. Top.
Dag 4 verliep eigenlijk zonder al te veel kleerscheuren, behalve dat het nu echt heel koud begon te worden (tot -15). En daar dan in kamperen, niet fijn dus. Gelukkig maakte een van de porters toen telkens een kruik voor ons om in ieder geval de voetjes warm te krijgen. En maar dicht tegen elkaar aan kruipen. Die avond moesten we alweer om 11 uur uit de veren om in het donker 7 uur naar de summit (top) te klimmen. Al met al zijn we dus 2.2km <24 uur gestegen. Ik had geen last meer van de hoogteziekte (wel van de kou:P) maar nu Marit wat meer. De lucht wordt steeds dunner dus het is soms heel moeilijk genoeg zuurstof binnen te krijgen. Je gaat zo in de nacht weg zodat je bij de top aankomt met de zonsopgang. En dat gevoel als je daar dan aankomt is onbeschrijfelijk. Wat een euforie dat je het gehaald hebt en zo super mooi, zelfs ik barste in tranen uit. Vervolgens blijf je maar 10 min op de top voor foto’s etc ivm extreme kou en hoogteziekte maar dat maakt niet uit. Ook heel bijzonder daar met de paar mensen te zijn die je de afgelopen dagen in de kampen wel tegen bent gekomen die het ook gehaald hebben (een hoop moeten terug ivm hoogteziekte). Na zo’n nacht zonder eten en slapen is het wel een domper dat je nog 7 uur naar beneden moet lopen kan je begrijpen.
Al met al zijn het weer flink wat upps en downs geweest die berg op. We hebben in ieder geval wel tig keer tegen elkaar gezegd: waarom doen we dit ook alweer?! Meestal fijn om een doorzetter te zijn maar soms ook rete irritant dat als je je eenmaal iets in je kop haalt je het ook wilt uitvoeren. En Marit is precies hetzelfde. Gelukkig hebben we elkaar er echt doorheen gesleept. We hebben wel echt een geweldig avontuur beleefd samen en een ervaring die we nooit gaan vergeten.
Na de Kili hebben we die eerste dag echt helemaal niks gedaan behalve filmpje gekeken en geprobeerd weer wat te eten (gaat nog steeds niet echt goed). Die dag daarop zijn we lekker decadent naar een 5 sterren hotel gegaan waar we aan het zwembad hebben gelegen. Die twee dagen daarop ging Marit dus op Safari en ben ik druk aan het solliciteren. Voor iedereen die het nog niet weet: ik heb besloten toch eerst kindergeneeskunde te proberen voor ik voor de spoedeisende hulp plek ga. Hele kleine kans dat het lukt maar ik kan het altijd eerst proberen. Iets wat Tanzania me ook geleerd heeft is dat je pas weet hoe iets is als je het doet. Dus beter nu proberen en niet later denken als ik huisarts ben, misschien had ik kindergeneeskunde toch veel leuker gevonden.. We zullen zien dus of er wat uitkomt..
Nu komt Marit ieder moment terug en gaan we morgen of overmorgen door naar het zuiden van Tanzania waar ik ook nog helemaal niet geweest ben. Hier kan je ook nog allemaal safari’s doen en willen we nog naar Maffia Islands (waar ik wil duiken) en een laatste feest weekje op Zanzibar met de andere co’s. En jaaaa dan kom ik jullie weer vergezellen! Heel veel zin om iedereen weer te zien en weer wat luxe te hebben maar dat reizen bevalt toch ook wel hoor (a) Nou, tot snel! Liefs!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
