Shinikizo, shinikizo, shinikizo (druk, druk, druk)

Ik ben aan het soggen (en dan niet stofzuiger-ontwijkend-gedrag zoals m’n paps) dus tijd voor een nieuwe blog! Ik zit te denken, het is ook alweer twee weken geleden. Ben echt super druk geweest dus dan gaat het meteen mis:P Weet namelijk ook echt niet meer wat ik allemaal gedaan heb ik maar ik ga een poging doen.

Ik ben deze twee weken beiden druk bezig geweest op de male ward. Vorige week weet ik vooral woensdag eigenlijk nog, dit was een hele leuke dag omdat ik de hele dag heb staan opereren. De major theatre (operatiekamer) was eindelijk geopend. Sinds we hier aangekomen zijn zeggen ze iedere week dat ie volgende week af zou zijn maar na 2.5 maand was het eindelijk zo ver! En alfa-mannetje als Dr. Eric is wilde hij natuurlijk de eerste zijn die hier ging opereren. We hebben dus 4 keizersnedes gedaan en een open buikoperatie waarin ik eigenlijk alles heb gedaan. Echt super vet, 5 kinderen ter wereld brengen en 3 liter pus (ja, dat vind ik ook leuk). Bij iedere keizersnede ging het beter, bij de laatste patiente had ik echter weer een moreel probleem. Blijkbaar was ze zwanger van een tweeling (hier doen ze eigenlijk nooit een echo dus weet je dit niet zeker) en ze was dus al helemaal in tranen dat ze hier geen geld voor had. Vroeg Dr. Eric terwijl ze daar zo lag of we haar dan maar meteen zouden steriliseren. In haar emotie en paniek zei ze dus meteen ja. Of ik toen de eileiders dus maar even wilde afbinden en doorknippen. Heb het maar wel gedaan maar voelde niet goed zo zonder bedenktijd etc. Maarja, this is Africa..

Vrijdag was echt een mindere dag. Tot dan toe was Dr. Eric in ieder geval iedere dag aanwezig om me rond te commanderen en dus samen te opereren. Die vrijdag had hij blijkbaar bedacht dat ik het wel alleen kon en was hij vast weekend gaan vieren in Bukoba. Natuurlijk zal je zien dat op die dag het super druk werd en er 3 patienten met een hersenvliesontsteking opgenomen werden. Ik ken dit helemaal niet, komt amper voor in Nederland en iedereen wordt dan doorgestuurd naar de prof neurologie/infectieziekten in Amsterdam. Dat zat er hier niet in natuurlijk dus moest ik het zelf maar opknappen. Twee van de drie waren ook nog eens HIV patienten dus dit maakt het ook nog eens lastiger. Ze hadden epileptische aanvallen door de hersenbeschadiging dus dan moet je een bepaalde injectie geven. Had ik ook nog nooit gedaan, maar hier moet je wel. Hele uitgebreide behandeling gestart en maar hopen dat het genoeg was zo.. Moet zeggen dat ik het die middag er nog wel moeilijk mee had, continue me afvragend of ik het wel goed gedaan had en uberhaupt gewoon super shit zulke zieke patienten te hebben. Die zaterdag ochtend ben ik dus ook nog naar het ziekenhuis gegaan om te kijken hoe het met ze ging. Gelukkig bij twee van de drie een stuk beter. Die ander had zijn medicatie nog niet gestart. Dus weer flink uitgevallen tegen de familie en de nurses dat NU moesten halen en toedienen. Ging in ieder geval met een beter gevoel het weekend in dat ik in ieder geval die twee levens gered had. Nu nog hopen op die andere(bleek maandag overleden te zijn..)

Dat weekend hadden we namelijk leuke plannen. We zijn weer naar Lake Victoria gelopen (4 uur en met bootibooti) om hier een bootje te pakken naar Bwanika Island, ongeveer een uurtje varen. Super mooi eiland en we hadden een vrouwtje ontmoet die ons hier ging rondleiden. Oa allemaal vissersschepen gezien van de hele smerige visjes die ze hier allemaal eten. Dit doen ze in het donker met allemaal kaarsen. Toen we op weg naar huis gingen was het al donker dus was heel vet om te zien. Hierna waren we bij David zijn familie uitgenodigd om te eten. Zowaar heel lekker, met cassave en banaan etc. Hierna zijn we met David op kroegentocht geweest maar bleek al snel dat zaterdag avond niet de beste avond in Muleba was. Heel rustig dus hadden het niet zo laat gemaakt. Die zondag de nodige boodschappen gedaan en weer terug naar huus. Die avond waren we bij artsen uitgenodigd om te eten, was erg gezellig.

Maandag avond werden we bij Dr. Lamiek uitgenodigd. Een Nederlandse arts die hier 6 jaar gewerkt heeft. Zij is nu huisarts en komt ong 1x per jaar terug om seminars te geven. Dit keer over palliatieve zorg. Heel interessant voor mij, aangezien dit een toekomst is die ik ook best zie zitten.. (a) Toen we daar aankwamen bleek ze de hele board uitgenodigd te hebben en alle nonnen. We kregen zowaar een drie gangen menu en heel veel wijntjes. Zaten we dan, met de dronken nonnetjes. Hier hoorden we ook dat deze week de 2 zuurstofapparaten zouden arriveren en bleek een van de nonnen een broer in Rwanda te hebben. Hij kan de couveuse dus van het vliegveld ophalen en dan naar de grens brengen en dan kunnen de Davids en ik een auto lenen en een roadtrip naar de grens maken. Dat moet deze week ergens gebeuren, donderdag verwacht ik. Wel vet, zin in!

Verder ben ik deze hele week druk bezig geweest met de donatie actie dingen regelen, presentatie maken en het verslag. Nu het einde in zicht komt moeten al deze dingen echt af maar met alle werkzaamheden in het ziekenhuis en alle diner party’s begint de tijd te dringen. We moesten een presentatie geven en hadden besloten het over antibiotica te doen. Zoals je misschien nog wel weet uit een eerder blog maken ze daar hier nog weleens een potje van. Zo wisselen ze iedere dag en geven voor een simpele blaasontsteking al de zwaarste antibiotica via het infuus. Je merkt dat resistentie hier een heel groot probleem is, dus dat bepaalde medicijnen niet meer werken omdat ze zoveel en verkeert gebruikt worden. Toch wilden we ze niet beledigen dus was een hele kunst om het op een goede manier te brengen maar toch de boodschap over te brengen. En niet om arrogant te doen, maar ik denk dat het wel goed gelukt is. We hebben 1.5 uur presentatie gegeven en ik had allemaal zakkaartjes gemaakt. Hier werken we in NL ook wel vaak mee; een soort spiekbriefje in je doktersjas waar ze alle standaard ziektes met de eerste keuze antibiotica op kunnen vinden. Dit werd erg goed ontvangen en ik zag ze de rest van de week ook vaak gebruiken.

Verder is EINDELIJK mijn been geamputeerd, nouja, niet mijn been gelukkig maar van mijn patient. Na de non die uiteindelijk overleden is omdat niemand haar wilde amputeren was is vastberaden een andere uitkomst te hebben. Het afsterven van de voet bij deze man ging steeds verder en iedere dag vroeg ik Dr Eric of hij wilde amputeren. Had ik hem eindelijk zo ver, had de anesthesist blijkbaar geen zin om te werken dus zei hij dat de bloeddruk van de patient te hoog was voor de narcose. De volgende dag was er weer een spoedkeizersnede waardoor het niet door kon gaan en zo was er iedere dag wel iets. Op de dag dat ik alleen op de ward was, was hij me zelfs aan het smeken of ik alsjeblieft niet wilde opereren. Ik had al veel research gedaan hoe de operatie moest en blijkt niet zo moeilijk te zijn. Twee seconde dacht ik er dus serieus over om het dan maar zelf te doen omdat hij anders ook weer dood zou gaan. Toch moet ik ook hier mijn grenzen kennen dus besloot het maar weer uit te stellen. Bleek de zielepiet al drie dagen nuchter te blijven omdat niemand hem vertelde als de operatie niet door ging. Ik zei dus dat hij wel mocht eten nu, en weg was ie hoor. Na 2 min zag ik hem schranzend op bed zitten. This is Africa. Maar anyway, donderdag hebben we dus wel geopereerd en hatseflats zo gebeurd. Ik had van tevoren nog een youtube filmpje aangezet waar Dr Eric ook heel geïnteresseerd naar het kijken was hoe het moest. Hij had het namelijk ook nog nooit gedaan. Het kon echter allemaal veel sneller volgens hem dus hoppa, en daarna mocht ik alles hechten etc dus ik was helemaal blij dat het eindelijk gebeurd was. En de man had blijkbaar nog geoefend op zn Engels want hij kwam later naar me toe : ‘Senk joe, daktari, senk joe!’ Nu maar hopen dat de wond goed geneest en dat ie naar huis kan. Heb nu wel een mannetje met twee geamputeerde benen over zonder geld voor een rolstoel, dus moet nog even kijken of ik dat misschien ook maar ga doneren.

Verder nog bij de fysiotherapeut en de tandarts wezen kijken, ook een hele gewaarwording natuurlijk. Een pijnlijke kies? Hup eruit! Pijn aan de rug? Stroomschootjes en over! Verder hele week druk aan verslag gewerkt want moet voor het mondeling in NL een heel groot verslag inleveren over allerlei casussen hier. Heb echt heel veel hele indrukwekkende casussen gezien dus vind het heel interessant er meer over op te zoeken, het is alleen heel veel werk. Daarom zijn we dit weekend ook veel thuis gebleven om hier aan te werken. We zijn alleen vrijdag weer naar Muleba gegaan om te stappen. Vrijdag bleek de perfecte avond te zijn in Muleba, we hebben de hele nacht flink staan dansen tot in de vroege uurtjes. Ik krijg nog de moves van een ware negerin.

Gister dus weer aangekomen in Rubya en het was weer feest: de generator stond aan. We zitten nu dus al het hele weekend zonder stroom en ben nu dus stroom aan het aftappen in het ziekenhuis. Gisteravond ook alleen weer brood kunnen eten en vandaag al de hele dag droge koekjes aan het eten dus moet zeggen dat ik wel eens vrolijker ben geweest. Happy valentinesday. Waar is mijn vent (1.5 week!!!)? Waar is mijn chocola? En romantische film? Flesje champagne in een warm bubbelbad? Nouja, zoals de nonnen hier zeggen: ‘lets pray to god’ dat ik zo weer stroom heb.. Als het goed is heeft Dr George dit weekend de zuurstofapparaten opgehaald, wij halen van de week de incubator op en Karel neemt de andere apparaten mee dus ook dat komt allemaal net op tijd goed :D Heel gek dat het er over twee weekjes alweer op zit. Heb zoveel gezien en geleerd hier, zal de geneeskunde in NL wel heel saai gaan vinden. Toch ook veel zin in weer een beetje luxe en om jullie allemaal weer te zien. Word altijd weer vrolijk van jullie reacties en ook om te horen hoe het daar gaat! Tot snel!

Tutaonana!