Ziekenhuis, biertjes, ongelukken en nieuwe vriende

Habari!
Het eerste weekje in Rubya zit erop dus weer eens tijd voor mijn volgende blog. Ik was bij donderdag gebleven dat Arminas langs zou komen. De eerste avond hebben we hem ''onze'' rots laten zien waar hij ook heel erg van onder de indruk was. Hierna wilden we gaan koken maar helaas: de stroom was weer eens uitgevallen. We hebben in ons hutje dus wel stroom, maar het doet het net zo vaak wel als niet. Ook deze avond natuurlijk weer toen we voor het eerst een gast hadden. Vervolgens zijn we dus maar door het dorpje gaan struinen op zoek naar eten. Gelukkig kwamen we Dr. David (een van de medical officers hier) tegen die wel eten voor ons kon fixen. Na 2 uur wachten was er een stoofpotje van het kampvuur klaar met varkensvlees. Dit is al niet het vlees waar je mij heel blij mee maakt zoals de meeste van jullie weten, maar in dit geval al helemaal niet. Er zat nul vlees aan dus zelfs de mannen hoefden het niet. Gelukkig zat er ook gebakken banaan bij wat wel erg lekker is! Hierna nog even bijgepraat maar toch vroeg naar bed aangezien wij vrijdag weer vroeg bij de morning prayers aanwezig moesten zijn.
Vrijdag weer een dag op de childrens ward. Ik begon al te merken dat dit een zware afdeling voor me is. De kinderen zijn ontzettend ziek en de geneeskunde is erg slecht. Iedere patient heeft een infectie, welke weten ze niet en tijd en geld om het uit te zoeken hebben ze ook niet. Ze behandelen alles hetzelfde: een antibiotica erin knallen en maar hopen dat het over gaat. Het maakt niet uit waar de infectie vandaan komt, of dat het waarschijnlijk een virus is (antibiotica helpt alleen tegen bacterien), gewoon antibiotica en maar hopen dat het over gaat. Die dag waren we al vroeg klaar dus zijn we met Arminas de omgeving gaan verkennen en hebben we pingpong gespeeld (we hebben een netje op een plank hout gespannen). Jaaa heel creatief word je hier. Die avond hebben we pasta gemaakt en zijn we in het donker naar de rots gegaan. Aangezien hier helemaal geen lichten zijn kan je vanaf daar super goed alle sterren zien en zijn we door gegaan toen het bier op was.

Zaterdag ging Arminas door naar Rawanda, David en ik zijn onze vrienden in Bukoba op gaan zoeken. Dit is de stad het dichtsbij ons dorpje. Leander woont hier dus we konden gelukkig bij hem slapen. Het was 3 uur reizen (lees: 1 uur in shared taxi met 11 personen in een kleine auto en 2 uur met 40 personen in een dalladalla) maar toen waren we er. Na de hele week rijst met tomaten en kool zonder saus zijn we als eerste naar een restaurant gesprind om eindelijk lekker eten te krijgen. De Afrikanen werken echter niet zo snel dus moesten we nog 1.5 uur op de frietjes wachten. In die tussentijd gebeurde er toch weer iets. We hoorden een harde knal en zagen een lichaam over een busje heen gelanceerd worden. Weekend of niet, de dokters moesten aan het werk. Met adrenaline sky high renden we om het hek heen. Heel eng moment omdat je niet weet wat je achter het hek zou aantreffen. Was diegene al dood of niet? Bloed? Moeder en kind? Het bleek een man te zijn met een fors neurotrauma. Ik mijn hele spoedopvang gedaan en natuurlijk om een ambulance geroepen. In Nederland zou deze man geplankd worden en met ambu naar ziekenhuis, hier niet hoor. Na onze opvang werd hij door 4 mannen in een jeep getild en zo ging hij mee naar het ziekenhuis (hoop ik dan maar). Ook weer gebeurd, maar goed, hierna eindelijk onze frietjes en vis en deze ervaring ook weer verwerken. De maaltijd was goddelijk kan ik je vertellen. Vervolgens naar Leander gegaan waar we bananenlikeur bij Tanzaniaanse mannetjes gescoord hadden. 5 liter maar liefst, in een jerrycan. Die hebben we die avond tot cocktails omgetoverd en was het goed te drinken. Hierna was het dus tijd voor ons nieuwe avontuur: stappen met de Tanzanianen.
Lena's heet de club in Bukoba, waar wij met 10 mzungu's heen gingen. Hier binnen gekomen werd er meteen door de dj omgeroepen dat er mzungu's in the house waren. Ik natuurlijk net als altijd degelijk in de lange rok en bedekte schouders zoals alle vrouwen hier rondlopen. Blijkbaar is dat in zo'n club niet nodig, alle vrouwen hebben korte rokjes aan en diepe deco's. En dat terwijl alle vrouwen hier aardig gezegd ''goed gevuld'' zijn. Alle mannen wilden natuurlijk met ons dansen en ook het daggeren zijn ze hier niet vies van. Een hele ervaring in ieder geval, ook toen ik ze gewoon op de wc zag seksen toen ik daarheen wilde. We hebben het tot 5 uur volgehouden en toen hadden we genoeg gezien. Een hele leuke avond en vooral erg gezellig met de Duitse groep.
De volgende dag zijn David en ik terug naar Rubya gegaan. Maar niet voordat we flink boodschappen ingeslagen hebben in Bukoba, zo konden we weer een weekje vooruit met in ieder geval meer dan rijst, kool en tomaat. Toch valt er in Bukoba ook alleen paprika en wortelen te halen. Vis en vlees is hier niet te eten en ziet er sowieso echt niet hygienisch uit. Ook dacht ik nutella te kopen voor op het brood van Juanita, maar dat kost hier dan plotseling weer 10 euro voor een potje.
Maandag weer een nieuwe dag in het ziekenhuis. Het is moeilijk te omschrijven maar zal het toch af en toe een beetje proberen. De childrens ward bestaat uit 6 kamers, met elk 6 bedden maar ook nog kinderen op de grond. De moeders liggen erbij op de matrassen. Alles is erg vies en de zorg is dus erg slecht zoals ik al omschreven heb. Ik vind het besef lastig dat ik hier zo weinig aan kan veranderen, zeker in 3 maanden tijd. Toch probeer ik kleine dingen bij te dragen zonder dat ik de taal goed spreek. Zo was er een kindje die zuurstof nodig had. Er is blijkbaar maar eén zuurstof apparaat op die afdeling dus werd hij van een ander kindje afgepakt. Na 5 min ging ik eens bij dit kindje kijken en bleek hij nog maar een saturatie van 45% te hebben (100% is gewenst). Heel snel dus naar een andere afdeling gerend om nog een zuurstof apparaat te halen en snel aan te sluiten. Het zijn kleine dingen maar hopelijk kan ik zo steeds meer betekenen.
Dinsdag bleek het kindje toch te zijn overleden. Heftig, ik denk dat dit in Nederland nooit gebeurd zou zijn... Na de rounds in de ochtend ga ik vanaf nu in de middag telkens naar de OPD om vast wat andere ziektebeelden te leren kennen. Verder ben ik hard bezig Swahili te leren, dan pas zal ik hier echt aan de slag kunnen maar de taal valt niet mee. Verder natuurlijk na de werkdag weer naar de rots voor het biertje, iets wat we tot nu toe iedere dag hebben volgehouden haha
Woensdag kwamen we aan en bleek het een national holiday te zijn maar heeft de nieuwe president bedacht dat dit toch een werkdag moet worden waarin iedereen op het werk gaat schoonmaken. Zo ben ik dus met een zeis (of zijs?:P) gras gaan maaien en vuil gaan opruimen. Mooi om te zien dat hier, dokter of schilder, met z'n allen bezig zijn om schoon te maken. Hierna toch gewoon de rounds gedaan en s avonds weer eens op een kampvuurtje gekookt omdat de stroom was uitgevallen.
Vandaag zijn David en ik van afdeling geruild. Hij is naar de childrens ward gegaan en ik naar de OPD. Leuk om alle verschillenden patienten te zien. Het is een soort huisarts in Nederland maar dan met hele zieke patienten, anders reizen ze niet de hele afstand en betalen ze zoveel geld om hier te komen. Al heel wat interessante casussen gezien. Toch is het heel opmerkelijk hoe weinig ze hier van geneeskunde ze weten en dat ze echt maar wat doen. Wel is iedereen echt zo aardig hier. We worden meteen helemaal in het team opgenomen en iedereen is super gastvrij. Heel bijzonder om te zien hoe blij mensen hier zijn met wat ze hebben en hoe erg ze ons waarderen voor wat we proberen qua taal. Zo zijn we vanavond ook bij een van de doktoren uitgenodigd om te komen eten en daarna spelletjes te doen.
Al met al weer een super week gehad met een hele hoop avonturen. Het weekend party met de mzungu's in Bukoba en deze week weer heel veel ervaringen in het ziekenhuis. Saai wordt het hier nooit lijkt me zo. Dit weekend gaan we weer naar Bukoba waar ook andere coassistenten uit Nijmegen ons op komen zoeken dus beloofd weer een mooi feestje in Lena's te worden. Jullie ook allemaal alvast een fijn weekend en ik hoop dat het allemaal goed met jullie gaat. Ik hou jullie op de hoogte, nu op naar de rots;)
Tutaonana!