Female ward, lesgeven en hutje op het strand

Shikamoo,

Tijd voor weer een blogje, weer een enerverende week op de female ward gehad en een leuk weekend in Bukoba dus genoeg te schrijven.

Vorige week dinsdag was mijn tweede dag op de female ward met Dr. Peter. Nog steeds een relaxte vent, maar soms ook wel heel relaxed. Dit betekend dat hij het liefst na een uurtje klaar is met de ronde langs alle patiënten en er dan snel vandoor is. Ook de ziektebeelden die voorbij komen zijn heel heftig. Heel veel vrouwen hebben AIDS, waar je vervolgens niet over mag praten. We noemen het onder de dokters telkens ''the disease with three letters'', (HIV) zodat ze niet weten waar we het over hebben. Heel bizar dat er nog steeds zo geheimzinnig over gedaan wordt ipv goede voorlichting en preventie (condooms?!) Zo had ik ook bij twee jonge meiden het vermoeden dat ze AIDS konden hebben, zij wilden het niet testen en Dr. Peter was het hier mee eens. Ik heb ze uiteindelijk toch weten te overtuigen en ze bleken inderdaad beiden HIV positief te zijn:( Echt heel heftig, meiden van 15 en 18.. Zo ligt er op de afdeling ook een vrouw met gangreen, haar tenen zijn dus afgestorven door slechte doorbloeding. De infectie en het afsterven van de voet(zwart) gaat steeds verder dus ik vind dat we moeten amputeren. Dr. Peter wacht liever af, dus ik ben nu iedere dag aan het aftekenen (wat zij hilarisch vinden) hoe ver de infectie is en haar goed aan het monitoren totdat we echt niet verder kunnen afwachten.. Hier hou ik me dus iedere middag ook een beetje mee bezig als Dr. Peter hem weer gepeerd is.

Woensdag begon weer hetzelfde als alle andere dagen. Dit houdt in morning prayer een half uur bidden en zingen. Hierna een gevecht met David om de goede stoel bij de morning report hahah. Er zijn namelijk nogal wat stinkende clincal officers en medical officers dus daar wil je echt niet naast zitten een uur lang. Er is een stoel waar ik naast David zit en verder tegen de muur, dus veilig voor de vieze luchten. David wil hier natuurlijk ook zitten dus dit zorgt iedere ochtend weer voor het trekken/duwen en vooral veel gelach :P Anyway, de rest van de dag weer druk geweest op de female ward. S avonds hadden we een aantal dokters uitgenodigd om te komen eten. Hele uitdaging met het weinige eten wat we hebben en het ene pitje dat er is. Nou werd het nog moeilijker omdat de stroom weer is uitviel. Ongelofelijk hoe dat altijd gebeurt op de meest ongelukkige momenten. Gelukkig konden we bij David verder koken (hij heeft gas) en hebben we met z'n zessen romantisch bij kaarslicht gegeten. Was een hele gezellige avond!

Donderdag (en dus vrijdag ook) vond Dr. Peter blijkbaar dat ik genoeg wist en vond hij het niet eens meer nodig dat ene uurtje op te komen dagen. Vanaf nu doe ik dus de hele afdeling alleen. S ochtends doe ik de rounds, 's middags ga ik thuis lunchen en alles opzoeken, en dan 's middags terug om al mijn behandelingen te starten. Soms komt hij even langs en dan check ik wat dingen of hij die vindt kloppen. Ik heb er soms namelijk best moeite mee zomaar een behandeling te veranderen die een andere dokter bedacht heeft. Dr. Peter zegt echter telkens: aaah zij snappen er niks van, doe maar wat jij denkt. Dus, genoeg vertrouwen in ieder geval..

Vrijdag's zijn altijd alle verpleegkundigen in opleiding er. Zij zijn sowieso vaak op de female ward, maar vrijdag zijn er 25 over enthausiaste studenten die me volgen tijdens de ronde. Ik begon ze af en toe dus maar is wat uit te leggen over de ziektebeelden bij de patienten. Ik merkte al snel hoe graag ze willen leren maar hoe ontzettend weinig ze weten. Ik moest bijvoorbeeld het verschil tussen een bacterie en virus uitleggen:O Dat AIDS door een virus werd veroorzaakt wisten ze dus ook niet, terwijl er zelfs derde jaars studenten tussen zitten:O Ongelofelijk, maar wel heel fijn dat ze wel willen leren. Zo stond ik dus de hele ochtend met 25 studenten met blocknotes druk pennend wat ik allemaal aan het vertellen was. Ik werd meteen begroet met Shikamoo Daktari (hele beleefde groet tegen oa ouderen). Als ik om een formuliertje vroeg kwamen er drie aanrennen met een formulier. Hele verandering na de chagrijnige nurses op de maternity ward! Die middag ben ik dus nog teruggegaan om les te geven, voelt wel heel goed moet ik zeggen om ze iets te leren. Ik heb ze toen ook wat huiswerk voor na het weekend gegeven.Voelt weer iets meer alsof ik iets kan bijdragen ook als ik weg ben, hoe minimaal ook..

Zaterdag zijn we gewoon met z'n tweeen naar Bukoba gegaan. Al onze Duitse vriendjes zitten nog op Zanzibar en de andere co's zaten allemaal in Mwanza. Dit bleek met oud en nieuw toch iets te ver reizen te zijn (15 uur) dus maar gewoon met zn tweeen naar Bukoba om weer even normaal te kunnen eten. Hier aangekomen dus meteen naar het strand gegaan om te lunchen. Hier zaten we naast hutjes op het strand, zag er heel vet uit. Ik was dus gaan vragen of het mogelijk was om hier te slapen en dat kon, voor een prikkie! Heel vet met het geluid van de golven en midden op het strand. Verder zijn we een stuk gaan wandelen langs alle stranden en kwamen we weer een Tanzaniaan tegen (Steven) die ons overal rongeleid heeft en oa een school heeft laten zien. Ook weer heel primitief en armoedig maar gaaf om te zien. Die avond heerlijk vis gegeten op het strand dus konden er weer even tegenaan qua eten en zijn zondag na de nodige boodschappen weer terug naar Rubya gegaan.
Maandag weer de afdeling gedraaid. Heel veel nieuwe opnames het weekend waar het hele weekend niet naar omgekeken was. Een clinical officer neemt ze dan op en start een behandeling. Daar klopt meestal gewoon echt helemaal niks van dus ben ik zo na het weekend super lang bezig dit allemaal te veranderen en de testen die er zijn aan te vragen. Ook zie je dan dat alle medicatie die je voorgeschreven hebt de week ervoor of de testen die je hebt aangevraagd nog steeds niet binnen zijn. Dit vraag ik dan aan de nurses of de patient zelf en dan doen ze allemaal zo onverschillig, het kan ze gewoon echt niks schelen! En super ziek zijn ze dan natuurlijk allemaal, ja, daarom had ik ook een bepaalde behandeling bedacht!! Waaaaa even frustratie, sorry. Ik was dus de hele dag super druk en had weinig tijd verder te gaan met het lesgeven aan de student nurses. Ook irriteerde ik me wel aan ze dat ze bijvoorbeeld niet eens weten wat voor patienten er op hun afdeling ligt. Ze studeren al drie jaar en zijn ook al zo lang op deze afdeling. Dan ligt er een patient al een maand opgenomen en weten ze nog niet wat er aan de hand is. Kijk, dat ze dom zijn kunnen ze niet zoveel aan doen, maar interesse in de patienten heeft daar niks mee te maken. Frustratie, frustratie, frustratie. Ze dus even een uitbrander gegeven, en Dr. Peter werd al helemaal boos. Hij stuurde er zelfs een weg, die huilend naar buiten liep. Die dag was dus niet echt een onderwijs dag maar vooral heel veel patientenzorg, dit ging wel heel goed. En, we hoorden ook weer: morgen is een public holiday! Geeeeenn idee waarom, maar prima lekker een dagje vrij:D

We besloten dus een derde poging te doen om naar lake Victoria te lopen. En: WE MADE IT!!! En we hebben zelfs terug gelopen! Het was een super mooie tocht van ong 9 uur wandelen. We kwamen weer na een uur vast te zitten in het moeras maar wisten nu dat je heel hard ''bootiebootie'' moet roepen en dan komt er een mannetje op een klein bootje aan die je naar de andere kant brengt. Onderweg natuurlijk weer een bezienswaardigheid voor alle locals en moesten overal een praatje maken. Hier hadden we echter niet zoveel tijd voor want het is 45 km in totaal met heel veel bergen klimmen, je kan je voorstellen hoe kapot we waren toen we gister terug kwamen. Al mn spieren doen pijn en we zijn helemaal verbrand. Deze slimmerds hadden natuurlijk geen zonnebrand gesmeerd dus ben voor het eerst een tomaatje. Vinden ze allemaal heel grappig hier, kennen ze natuurlijk niet en valt lekker op naast al het zwart.

Vandaag weer gewoon aan het werk op female, weer een aantal ingewikkelde casussen waar ik nog niet helemaal uit ben dus zo moet gaan uitzoeken. Ook weer een succesverhaaltje bij een patient van maandag die met astma aanval opgenomen werd. Prednison stootkuur hebben ze hier ook nog nooit van gehoord en had ik maandag gestart met heel wat standvastigheid. Vandaag zat ze helemaal niet meer kortademig in bed en bedankte mij uitbundig en vroeg of ze naar huis mocht. Verder even op de mental clinic geweest. Dus voor psychische problemen, hier had ik een patient van mij naar verwezen en ben gewoon mee gegaan om eens te kijken wat ze daar doen. Ze hebben blijkbaar drie smaakjes voor psychiatrie: epilepsie, verslaving of schizofrenie. En daar krijgen ze dan meestal gewoon een middel voor waardoor ze gewoon heel suf worden. Bizar, maar het werkt wel. Ook één patient met schizofrenie gezien die al helemaal niet kon ophouden met staren naar de mzungu, lekker ackward. Ik heb afgesproken dat ik volgende week een keer mee kan naar een outreach project waar ze nieuwe diagnoses stellen. Kan ik tenminste is proberen wat te veranderen in de diagnose/beleid..

Al met al dus weer een hoop gebeurd, vooral in het ziekenhuis. Zit goed op m'n plek op de female ward, dus hier blijf ik nog wel even. Niet persee mijn interessegebied maar kan hier wel wat betekenen voor mijn gevoel met het lesgeven en omdat ik de hele afdeling run. Ga nu dus snel even dingen opzoeken en weer verder dokteren. Ik hoop dat alles goed met jullie gaat en me een beetje missen:P

Liefs!