Na 5 dagen reizen zijn we er: Rubya hospital!!
Door: Lisanne
Blijf op de hoogte en volg Lisa
03 December 2015 | Tanzania, Bukoba
Mambo vipi!
Zoooo we zijn alweer een week verder en nog geen tijd gehad voor mijn eerste blog vanuit Tanzania. Ik ga een uitgebreid blog bijhouden, voor iedereen die het interessant vindt maar ook voor mezelf voor later om terug te lezen wat ik allemaal beleefd heb. Onvoorstelbaar namelijk hoeveel je hier meemaakt op een dag en hoe snel je dat allemaal weer vergeet. Leuk voor later, voor de kleinkinderen enzo. Maar voor iedereen die even snel wil weten hoe het gaat: We zijn na 5 dagen reizen eindelijk in Rubya hospital aangekomen. Het is een mega klein dorpje in the middle of nowhere waar geen winkel of wat te bekennen is. Het is echter een van de mooiste plekken die ik ooit heb gezien met waanzinnig uitzicht en hele vriendelijke mensen. Het ziekenhuis is heeeeel primitief en wel echt een cultuurshock! Zo, dat was de snelle omschrijving, nu voor de echte die hards het uitgebreide dag-tot-dag verslag.....
Donderdag was het zo ver, om 12 uur vlogen David en ik via Istanbul door naar Dar es Salam. Mijn ouders hebben me op Schiphol afgezet en natuurlijk wel even lastig om afscheid te nemen voor 5 maanden. Op de tweede vlucht zat ik toevallig naast een dokter uit Tanzania die zijn PhD deed in Duitsland. Hij deed dus eigenlijk wat ik andersom nu in Tanzania ga doen. Hij was helemaal verbaasd en snapte niet echt waarom ik naar een land als Tanzania zou gaan als dokter, er was namelijk niks te leren volgens hem. We hebben de hele vlucht gekletst over de verschillen in geneeskunde en hij vertelde een beetje wat ik kon verwachten: helemaal niks haha. Ik vroeg wat ze deden qua bloedonderzoek en rontgen. Hij begon te lachen en ze alleen een rontgenfoto maken als je geluk hebt.
Vrijdag kwamen we in de nacht aan op Dar es Salam, een heel klein vliegveld waar we meteen bedolven werden onder taxi chauffeurs die ons voor de hoofdprijs naar het hostel wilden brengen. Uiteindelijk toch maar gedaan en nog een uur gezocht naar ons hostel wat blijkbaar heel onbekend was. Was ook een klein en smerig hostel waar niemand Engels sprak, maarja, wat wil je voor 5 dollar per nacht. Gelukkig mochten we wel meteen de kamer in dus konden eerst even bijslapen. Vervolgens zijn we het centrum in gegaan op jacht naar een simcard en een universele oplader. Ook gingen we informeren naar bussen naar Mwanza (in het westen van Tanzania) waarna bleek dat we de volgende ochtend om 5.30 weer moesten vertrekken. Die avond dus maar even gaan chillen met een hele mooie zonsondergang in een luxe restaurant waar we de nodige biertjes hebben genuttigd en ''gefilosofeerd'' hebben over de reis die ons te wachten stond.
Zaterdag dus vroeg vertrokken in de bus naar Mwanza die er 15 uur over zou doen. Een hele ervaring tussen de locals. Je moet je voorstellen, een hele bus propvol met Afrikanen (en ja die zijn echt pikzwart als ik het even mag zeggen) en dan twee mzungu's (witten) ertussen. Het is onmogelijk uit te leggen hoe het is als je de gehele busrit wordt aangestaard door een kind, met open mond en het gezicht niet afwend. Een onbeschrijvelijke ervaring waar we het allemaal eingelijk voor doen. Anyway, na ong 8 uur werd er opeens hard geremd maar toch volgde er een harde knal. Hoppa, hele vooruit kapot. Vervolgens hebben we drie uur buiten gestaan en langs de politie geweest om het proberen op te lossen. Na drie uur was hij blijkbaar zo ver want ja hoor we reden gewoon verder met onze bus terwijl de hele vooruit in duizenden stukjes was. Hierdoor duurde de reis nog langer en kwam het er op neer dat we na 21 uur in Mwanza arriveerden midden in de nacht. Ook hier werden we meteen omsingeld door pikipiki (brommer) bestuurders. Zelfs zo fanatiek dat ze mij de bus uittrokken waardoor ik viel en mijn nagel van teen is (bah en nog steeds heel veel au). Gelukkig vonden we snel een hotel waar we eindelijk enige luxe hadden.
De volgende dag dachten we een dagje te niksen maar al snel kwamen we erachter dat ijdele hoop was. We hoorden dat de ferry naar bukoba aan de andere kant van lake victoria ook 12 uur zou duren en dat we die nacht al verder moesten. Dus maar even in een chique hotel gaan lunchen zodat we eindelijk wifi hadden. Die avond de ferry op waar we al snel 2 andere mzungu's ontmoeten. Lionel uit Duitsland en Arminas uit Litouwen. De hele nacht hebben we de rest van de ferry wakker gehouden en biertjes gedronken. Na een tijd bedachten we met de locals een spel te gaan doen; checkers, een soort dammen. 4 blanken tegen 1 dronken Tanzaniaan en nog verloren we. Uiteindelijk deed de hele boot mee en was het een hele mooie avond. Lionel woont in Bukoba en werkt hier voor het rode kruis, dus we konden na de lange nacht gelukkig even bij hem thuis slapen. Hier kunnen we voortaan ook in de weekenden terecht en hier hebben we ook Mathilda leren kennen. Zij hebben choo gekookt voor ons, een soort rijstebrij blijkbaar typisch Tanzaniaans en heel smerig.. ;)
Vanuit hier hebben we de daladala (minibusje) naar Muleba genomen, met 30 mensen in een busje voor 10. Verschrikkelijk. Hier aangekomen een shared taxi (gewone auto) met 9 personen naar Rubya hospital. En ja hoor, na VIJF dagen waren we er dan! In the middle of nowhere, een mini dorpje met een klein ziekenhuis, boven op de berg. Echt schitterend langs het victoriameer, en meteen hele vriendelijke mensen die ons de weg wezen. Maar natuurlijk, niemand wist dat we kwamen. Een hoop paniek aan hun kant, en wij wachten tot we eindelijk naar ons hutje konden. Gelukkig werden we hier heen geleid en het bleek niet eens echt een hutje te zijn. Een leegstaand huisje met 4 slaapkamers, grote woonkamer, buitenplaats met bbq, keuken en badkamertje met een soort (koude) douche. Dat viel niks tegen dus. David en ik helemaal happy eindelijk ergens te zijn, we hebben heel avontuur beleefd en veel lol gehad samen hier te komen maar even rust was zeer welkom.
Die dinsdag hebben we een rondleiding in het ziekenhuis gehad, een heel klein ziekenhuis met 4 afdelingen: male ward, female ward, maternity ward, childrens ward en dan nog de OPD (out patient department: een soort polikliniek). Wat een armoede, echt onbeschrijfelijk hoe het hier uit ziet. Ik zal snel foto's maken en rond sturen. Hele zieke patienten, en vooral veel kinderen en zwangere vrouwen. Verder hebben we Juanita en haar dochter witness ontmoet, onze huishoudster die 2x per week komt om te koken en schoon te maken. We eten samen met haar en haar dochter en zij bakt vers brood voor ons. Dat is wel welkom want verder hebben we al ervaren dat hier in dit dorp helemaal NIKS te krijgen is. We hebben tot nu toe iedere dag danwel rijst danwel pasta met dezelfde ''saus'' gegeten: ze hebben alleen tomaten en kool en geen vlees of andere groenten. Samen hebben we de omgeving verkend die echt prachtig is. We hebben een uitkijkpunt gevonden achter ons huis waar we vanaf nu de dag afsluiten met een biertje en je over het hele meer uitkijkt. Erg fijn om alle gebeurtenissen van een dag even van je af te kunnen praten.
Woensdag was onze eerste dag in het ziekenhuis. Ik begin op de childrens ward en David op de OPD. We kregen een rondleiding en hebben onze eerste patienten gezien, gelukkig samen met andere artsen. Ze zijn allemaal heel vriendelijk, maar merken wel dat er al snel een betekenis achter alles zit. Ze willen funding en hebben geld nodig. Maar goed, we snappen het wel als je alle ellende hier ziet. Mij valt vooral op dat alle kinderen malaria hebben en erg ziek zijn. Onderzoek wordt er niet gedaan, iedereen krijgt gewoon een behandeling tegen malaria en antibiotica en maar hopen dat het helpt.. Hier gaan nog veel verhalen over volgen in de volgende blogs want veel tijd om te typen heb ik niet meer.
Vandaag was weer een dag op de childrens ward maar eerst zoals iedere ochtend de morning prayer. Dit is met alle staf s ochtends vroeg bidden en liederen zingen voor ongeveer een half uur. Hierna is er een uur morning report (gelukkig in het engels) waarna ik naar de afdeling ga en je ongeveer langs 70 (!!) kinderen gaat. S middags ben ik ook op de OPD geweest. Nu ben ik dit dus snel aan het typen maar moet stoppen aangezien Arminas eraan komt!! Super leuk, na Bukoba komt hij ons hier opzoeken dus we gaan hem zo onze geheime uitkijkplek laten zien en hopen dat het niet te laat wordt voor morgen weer een lange dag in het ziekenhuis. Het weekend zullen we naar onze Duitse vrienden in Bukoba gaan en zo kunnen we ook eindelijk wat boodschappen doen!
Al met al is het echt een heel avontuur hier, altijd even wennen maar het is echt schitterend en heel gezellig met David. We zien alles als een avontuur en lachen er samen om. Ik hou jullie weer op de hoogte en hoop dat alles goed gaat daar in het ontwikkelde Nederland.
Heel veel liefs,
Tutaonana,
Lisanne
Zoooo we zijn alweer een week verder en nog geen tijd gehad voor mijn eerste blog vanuit Tanzania. Ik ga een uitgebreid blog bijhouden, voor iedereen die het interessant vindt maar ook voor mezelf voor later om terug te lezen wat ik allemaal beleefd heb. Onvoorstelbaar namelijk hoeveel je hier meemaakt op een dag en hoe snel je dat allemaal weer vergeet. Leuk voor later, voor de kleinkinderen enzo. Maar voor iedereen die even snel wil weten hoe het gaat: We zijn na 5 dagen reizen eindelijk in Rubya hospital aangekomen. Het is een mega klein dorpje in the middle of nowhere waar geen winkel of wat te bekennen is. Het is echter een van de mooiste plekken die ik ooit heb gezien met waanzinnig uitzicht en hele vriendelijke mensen. Het ziekenhuis is heeeeel primitief en wel echt een cultuurshock! Zo, dat was de snelle omschrijving, nu voor de echte die hards het uitgebreide dag-tot-dag verslag.....
Donderdag was het zo ver, om 12 uur vlogen David en ik via Istanbul door naar Dar es Salam. Mijn ouders hebben me op Schiphol afgezet en natuurlijk wel even lastig om afscheid te nemen voor 5 maanden. Op de tweede vlucht zat ik toevallig naast een dokter uit Tanzania die zijn PhD deed in Duitsland. Hij deed dus eigenlijk wat ik andersom nu in Tanzania ga doen. Hij was helemaal verbaasd en snapte niet echt waarom ik naar een land als Tanzania zou gaan als dokter, er was namelijk niks te leren volgens hem. We hebben de hele vlucht gekletst over de verschillen in geneeskunde en hij vertelde een beetje wat ik kon verwachten: helemaal niks haha. Ik vroeg wat ze deden qua bloedonderzoek en rontgen. Hij begon te lachen en ze alleen een rontgenfoto maken als je geluk hebt.
Vrijdag kwamen we in de nacht aan op Dar es Salam, een heel klein vliegveld waar we meteen bedolven werden onder taxi chauffeurs die ons voor de hoofdprijs naar het hostel wilden brengen. Uiteindelijk toch maar gedaan en nog een uur gezocht naar ons hostel wat blijkbaar heel onbekend was. Was ook een klein en smerig hostel waar niemand Engels sprak, maarja, wat wil je voor 5 dollar per nacht. Gelukkig mochten we wel meteen de kamer in dus konden eerst even bijslapen. Vervolgens zijn we het centrum in gegaan op jacht naar een simcard en een universele oplader. Ook gingen we informeren naar bussen naar Mwanza (in het westen van Tanzania) waarna bleek dat we de volgende ochtend om 5.30 weer moesten vertrekken. Die avond dus maar even gaan chillen met een hele mooie zonsondergang in een luxe restaurant waar we de nodige biertjes hebben genuttigd en ''gefilosofeerd'' hebben over de reis die ons te wachten stond.
Zaterdag dus vroeg vertrokken in de bus naar Mwanza die er 15 uur over zou doen. Een hele ervaring tussen de locals. Je moet je voorstellen, een hele bus propvol met Afrikanen (en ja die zijn echt pikzwart als ik het even mag zeggen) en dan twee mzungu's (witten) ertussen. Het is onmogelijk uit te leggen hoe het is als je de gehele busrit wordt aangestaard door een kind, met open mond en het gezicht niet afwend. Een onbeschrijvelijke ervaring waar we het allemaal eingelijk voor doen. Anyway, na ong 8 uur werd er opeens hard geremd maar toch volgde er een harde knal. Hoppa, hele vooruit kapot. Vervolgens hebben we drie uur buiten gestaan en langs de politie geweest om het proberen op te lossen. Na drie uur was hij blijkbaar zo ver want ja hoor we reden gewoon verder met onze bus terwijl de hele vooruit in duizenden stukjes was. Hierdoor duurde de reis nog langer en kwam het er op neer dat we na 21 uur in Mwanza arriveerden midden in de nacht. Ook hier werden we meteen omsingeld door pikipiki (brommer) bestuurders. Zelfs zo fanatiek dat ze mij de bus uittrokken waardoor ik viel en mijn nagel van teen is (bah en nog steeds heel veel au). Gelukkig vonden we snel een hotel waar we eindelijk enige luxe hadden.
De volgende dag dachten we een dagje te niksen maar al snel kwamen we erachter dat ijdele hoop was. We hoorden dat de ferry naar bukoba aan de andere kant van lake victoria ook 12 uur zou duren en dat we die nacht al verder moesten. Dus maar even in een chique hotel gaan lunchen zodat we eindelijk wifi hadden. Die avond de ferry op waar we al snel 2 andere mzungu's ontmoeten. Lionel uit Duitsland en Arminas uit Litouwen. De hele nacht hebben we de rest van de ferry wakker gehouden en biertjes gedronken. Na een tijd bedachten we met de locals een spel te gaan doen; checkers, een soort dammen. 4 blanken tegen 1 dronken Tanzaniaan en nog verloren we. Uiteindelijk deed de hele boot mee en was het een hele mooie avond. Lionel woont in Bukoba en werkt hier voor het rode kruis, dus we konden na de lange nacht gelukkig even bij hem thuis slapen. Hier kunnen we voortaan ook in de weekenden terecht en hier hebben we ook Mathilda leren kennen. Zij hebben choo gekookt voor ons, een soort rijstebrij blijkbaar typisch Tanzaniaans en heel smerig.. ;)
Vanuit hier hebben we de daladala (minibusje) naar Muleba genomen, met 30 mensen in een busje voor 10. Verschrikkelijk. Hier aangekomen een shared taxi (gewone auto) met 9 personen naar Rubya hospital. En ja hoor, na VIJF dagen waren we er dan! In the middle of nowhere, een mini dorpje met een klein ziekenhuis, boven op de berg. Echt schitterend langs het victoriameer, en meteen hele vriendelijke mensen die ons de weg wezen. Maar natuurlijk, niemand wist dat we kwamen. Een hoop paniek aan hun kant, en wij wachten tot we eindelijk naar ons hutje konden. Gelukkig werden we hier heen geleid en het bleek niet eens echt een hutje te zijn. Een leegstaand huisje met 4 slaapkamers, grote woonkamer, buitenplaats met bbq, keuken en badkamertje met een soort (koude) douche. Dat viel niks tegen dus. David en ik helemaal happy eindelijk ergens te zijn, we hebben heel avontuur beleefd en veel lol gehad samen hier te komen maar even rust was zeer welkom.
Die dinsdag hebben we een rondleiding in het ziekenhuis gehad, een heel klein ziekenhuis met 4 afdelingen: male ward, female ward, maternity ward, childrens ward en dan nog de OPD (out patient department: een soort polikliniek). Wat een armoede, echt onbeschrijfelijk hoe het hier uit ziet. Ik zal snel foto's maken en rond sturen. Hele zieke patienten, en vooral veel kinderen en zwangere vrouwen. Verder hebben we Juanita en haar dochter witness ontmoet, onze huishoudster die 2x per week komt om te koken en schoon te maken. We eten samen met haar en haar dochter en zij bakt vers brood voor ons. Dat is wel welkom want verder hebben we al ervaren dat hier in dit dorp helemaal NIKS te krijgen is. We hebben tot nu toe iedere dag danwel rijst danwel pasta met dezelfde ''saus'' gegeten: ze hebben alleen tomaten en kool en geen vlees of andere groenten. Samen hebben we de omgeving verkend die echt prachtig is. We hebben een uitkijkpunt gevonden achter ons huis waar we vanaf nu de dag afsluiten met een biertje en je over het hele meer uitkijkt. Erg fijn om alle gebeurtenissen van een dag even van je af te kunnen praten.
Woensdag was onze eerste dag in het ziekenhuis. Ik begin op de childrens ward en David op de OPD. We kregen een rondleiding en hebben onze eerste patienten gezien, gelukkig samen met andere artsen. Ze zijn allemaal heel vriendelijk, maar merken wel dat er al snel een betekenis achter alles zit. Ze willen funding en hebben geld nodig. Maar goed, we snappen het wel als je alle ellende hier ziet. Mij valt vooral op dat alle kinderen malaria hebben en erg ziek zijn. Onderzoek wordt er niet gedaan, iedereen krijgt gewoon een behandeling tegen malaria en antibiotica en maar hopen dat het helpt.. Hier gaan nog veel verhalen over volgen in de volgende blogs want veel tijd om te typen heb ik niet meer.
Vandaag was weer een dag op de childrens ward maar eerst zoals iedere ochtend de morning prayer. Dit is met alle staf s ochtends vroeg bidden en liederen zingen voor ongeveer een half uur. Hierna is er een uur morning report (gelukkig in het engels) waarna ik naar de afdeling ga en je ongeveer langs 70 (!!) kinderen gaat. S middags ben ik ook op de OPD geweest. Nu ben ik dit dus snel aan het typen maar moet stoppen aangezien Arminas eraan komt!! Super leuk, na Bukoba komt hij ons hier opzoeken dus we gaan hem zo onze geheime uitkijkplek laten zien en hopen dat het niet te laat wordt voor morgen weer een lange dag in het ziekenhuis. Het weekend zullen we naar onze Duitse vrienden in Bukoba gaan en zo kunnen we ook eindelijk wat boodschappen doen!
Al met al is het echt een heel avontuur hier, altijd even wennen maar het is echt schitterend en heel gezellig met David. We zien alles als een avontuur en lachen er samen om. Ik hou jullie weer op de hoogte en hoop dat alles goed gaat daar in het ontwikkelde Nederland.
Heel veel liefs,
Tutaonana,
Lisanne
-
03 December 2015 - 15:31
Eveline:
Ik ga je volgen. Leuk om wat van je te horen en dat alles goed gaat.
Sterkte met je rijstdieet hihi
Xxx -
03 December 2015 - 16:26
Nadia:
Wauwie, wat een avontuur! 5 dagen reizen om ergens te komen, dat kun je je bijna niet voorstellen! Maar fijn om te horen dat je het gezellig hebt en dat het huis iig nog enigszins meevalt!;) Ben benieuwd naar al je verhalen! Kom maar op met die blogs!:) dikke kus uit Nederland -
03 December 2015 - 17:40
Papsie:
Grappig dat je je blog met een managementsummary begint. Je moet het je lezers en volgers niet te makkelijk maken hoor. Je schrijft goed en wat jij en David meemaken is indrukwekkend en belangwekkend genoeg om van het begin tot het eind te verslinden. Het reizen daar is al een heel avontuur. Ben benieuwd of je daar op zeker moment aan gaat wennen, net als aan het eten trouwens. Biertje drinken en van het uitzicht genieten klinkt weer heel goed. We kijken uit naar je volgende verhalen.
Hier doen we het trouwens maar met het voorpaginanieuws dat de EU dreigt Griekenland uit Schengen te gooien omdat ze de grenzen zo slecht bewaken. En in de kantlijn -maar niet minder belangrijk- is er het nieuws dat "Ik cake al naar je uit" en "Voor een plasje of een scheetje, huur je een Aarts wc'tje" en "Iedere paal gaat erin" van resp. een bakker, een sanitairservicebedrijf en een hei-onderneming meedingen naar de slechtste slogan van het jaar.
Hoort vertel het daar voort........in het Swahili. -
03 December 2015 - 18:37
Ellen:
Jeetje wat zal de tijd daar snel gaan! Genoeg werk aan de winkel dus. Fijn dat je met David een goede klik hebt, scheelt enorm. Wij kijken uit naar je volgende verslag. XX -
03 December 2015 - 18:50
Margot Lemmens:
Superleuk om dit blog te lezen en dit voegt toch weer heel wat toe aan wat we al via de telefoon of app gehoord hebben. Fijn dat het daar zo mooi is, de mensen vriendelijk en jullie het samen gezellig hebben. Jammer dat het qua eten niets voorstelt, maar misschien kun je het weekend wat boodschappen doen. Dat biertje boven op de berg met het geweldige uitzicht maakt toch weer een hoop goed! -
03 December 2015 - 18:53
Niek:
bijzonder en dapper dat je weer op stap bent, Lisanne.
je zit oostelijk van Ruanda, met een mooi uitzicht over het Victoriameer,
maar het gebied over de westelijke grens van Ruanda, Oost Congo is er een van voortdurende conflicten met gewapende milities die elkaar bevechten om de macht en controle over edelmetalen en de mijnen waar die gedolven worden.
jouw onderneming is gelukkig van een andere aard, je probeert het kostbaarste dat er is te verdedigen nl leven, beter worden, gezond geboren worden in een veilige wereld.
ik wens jullie veel kracht, succes maar ook plezier toe! -
04 December 2015 - 06:46
Antonie:
Indrukwekkende eerste indrukken. Is het erg warm daar? Veel succes met alles! -
05 December 2015 - 19:04
Suuz:
Lies, wat een avontuur, onvoorstelbaar zeg! Kan me voorstellen dat het een enorme cultuurshock is, maar het zal vast wel een beetje wennen de komende periode. Krijg je weer een cultuurshock als je weer terugkomt! Fijn dat je woning in ieder geval meevalt, kan je daar of bij dat mooie uitzichtpunt na drukke dagen even tot rust komen! Ik kijk uit naar je volgende verhalen! Liefs, Suuz -
11 April 2024 - 23:08
Mama Elisa.:
in dit ziekenhuis werd inn1988 mijn dochter geboren.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
